Οι φίλοι είναι ένα κομμάτι της ζωής μας τόσο όμορφο,αλλά και τόσο ψυχοφθόρο όταν καταντάει αηδία...Τι εννοώ με αυτό?Όταν ένας φίλος είναι χάλια,τρέχουμε κοντά του για να του σταθούμε,να τον εμψυχώσουμε,να τον κάνουμε να χαμογελάσει..Το θέμα είναι όταν αυτό γίνεται κατ'εξακολούθηση και αντί να νιώθεις καλά που πας,να μετανιώνεις και να φεύγεις μέσα στην πίκρα και στην κακομοιριά!!Μα γιατί τόση απαισιοδοξία?Εγώ προσπαθώ να σε στηλώσω και εσύ τραβάς κι εμένα μαζί στον πάτο της μιζέριας και της ανασφάλειας!!Ακούω διαρκώς τι έχεις να μου πεις και με προσοχή σε συμβουλεύω..εξάλλου για αυτό δεν είναι οι φίλοι?Όχι μόνο στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα!Στα δύσκολα δεν έχω παράπονο,όλοι με προτιμούν...γιατί?Μετά τι γίνεται??Αφού πετύχει η ψυχανάλυση και βγει θριαμβευτής απο τον αγώνα δρόμου με τα ψυχολογικά του,εγώ μένω να τυρρανιέμαι!Απαπα!!!Δεν το ξανακάνω αυτό!!Τέλος!!
Βέβαια τα ίδια κάνουν και οι σύντροφοι,μην ξεχνιόμαστε!!Παίρνουν ότι είναι να πάρουν και φεύγουν κουρασμένοι πλέον για άλλα...Πωπω,αυτό είναι κατάντια!!Ρε άνθρωπε,τι σου έφταιξα και ήρθες να βγάλεις τα υπαρξιακά σου και τα κόμπλεξ σου πάνω μου??Και μου αρέσει που τους στήριζα κιόλας!!!Απαράδεκτη είμαι!!Δίνω δίνω δίνω και στο τέλος με κάνουν να νιώθω ράκος!!Ψηλά το κεφάλι καλέ!!Βάζω το καλύτερο χαμόγελό μου και συνεχίζω...
Τους ανθρώπους δεν τους υπολογίζουμε.Γιατί το κάνουμε αυτό?Αφού μόνοι δεν μπορούμε να ζήσουμε,γιατί δεν κοιτάμε να είμαστε σωστοί απέναντι τους,για να είναι και αυτοί?Πόση κακία χωράει τελικά σε μια καρδιά?Ο Θεός την έφτιαξε να αγαπάει και εμείς κάνουμε όλα τα άλλα εκτός απο αυτό...Τουλάχιστον Αυτός μας αγαπάει...και μας ακούει θέλω να πιστεύω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου